Κρον

   

 Έτρεξε γρήγορα κάτω από ένα υπόστεγο. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να καλύψει όσο το δυνατόν περισσότερο το σώμα του από τις ριπές της βροχές που έριχνε ο παγωμένος αέρας. Προσπαθούσε να ελευθερώσει με προσοχή τα μάτια του. Είχε χάσει τους συντρόφους του. Ένιωθε ένα σφίξιμο στο στήθος και η ανάσα του είχε γίνει δύσκολη. Που ήταν; Δεν κυκλοφορούσε κανείς τριγύρω.
     Τους είχε ειδοποιήσει. Τους είχε πλησιάσει και προσπαθούσε να τους εξηγήσει πως δεν είχαν χρόνο. Τα πόδια του έτρεμαν. Μάλλον έδινε μεγαλύτερη σημασία σε αυτό, παρά στο να τους πιέσει λίγο περισσότερο. Δεν είχαν χρόνο. Κοιτούσε τον ουρανό με μια έκφραση πόνου στο πρόσωπο, αλλά κανείς τους δεν τον καταλάβαινε. Ήξερε πως η βροχή που ερχόταν δεν θα ήταν υπέρ τους. Η μειωμένη ορατότητα θα τους δυσκόλευε να μείνουν ενωμένοι. Πόσο μάλλον να πάρουν αυτή την εκδίκηση που λαχταρούσε. Δεν του έδωσαν σημασία. Χάζευαν και σχολίαζαν τους περαστικούς.
     Καθυστέρησαν τόσο πολύ. Τώρα είναι αργά. Πρέπει να οργανώσουν την επίθεσή τους απ' την αρχή. Σταμάτησε να τους ψάχνει με τα μάτια. Έπρεπε να προστατεύσει το εαυτό του. Μπροστά του πέρασε ένα ζευγάρι. Κατευθύνονταν προς ένα καταφύγιο. Ήταν αγκαλιασμένοι κάτω από την ομπρέλα και έμοιαζαν να μην τους νοιάζει τόσο πολύ. Θυμήθηκε την Ντέλα. Τράβηξε το υγρό του βλέμμα και θύμωσε περισσότερο. Γιατί του την είχαν πάρει τόσο σκληρά και άδικα από κοντά του; Για αυτήν θα έκανε τα πάντα. Δάκρυσε. Ήταν έτοιμος να κάνει τα πάντα, αρκεί να έπαιρνε την εκδίκηση του.


     Κρίμα που η δύναμη του ήταν μικρή. Ήταν μόνο ένα περιστέρι.