“Θα τα πούμε την Παρασκευή τ'απόγευμα, λοιπόν;” τον ρώτησα. Συμφώνησε και η γραμμή έκλεισε. Ακούγονταν, πλέον, μόνο κορναρίσματα, φωνές... ένα τυπικό μεσημέρι καθημερινής στη Συγγρού... Ακόμα δεν έχουν πάει διακοπές... Πήρα την τσάντα μου αγκαλιά και έκανα την πρώτη απόπειρα να περάσω στο αντίθετο ρεύμα.
Η ζωή στην Αθήνα... είσαι κάτι μεταξύ Angelina Jolie και Halle Berry! Πρωταγωνίστρια του Χόλυγουντ... “Δε μπορεί...τώρα θα μου πουν: “οκ,τέλος για σήμερα...ξεκουράσου κι αύριο πάλι”.
Το λεωφορείο για Πειραιά... μαγεία!
Αν καταφέρεις να χωρέσεις, εύχεσαι να στεκόσουν ακόμα στη στάση, στους 45oC. Η μυρωδιά αυτή την εποχή είναι κάτι μεταξύ ιδρώτα, υπερβολικής κολώνιας, ποτισμένου δυσωδίας air-condition και αν είσαι τυχερός κάποιος θα κρατά και το μεσημεριανό του ή θα το έχει μόλις φάει. Και πάντα πρέπει να περιέχει τζατζικάκι...να γλιστράει... Υπάρχουν, όμως, μέρες που η ενόχληση των αισθητηρίων οργάνων σου είναι το τελευταίο που σε ανησυχεί...
Έτσι κι εκείνη τη μέρα, εκείνη την ώρα. Ο Φοιβάκος... μόλις είχαμε κλείσει το τηλέφωνο και κανονίζαμε να βρεθούμε πριν πάει διακοπές με τους φίλους του... βέβαια, κι εγώ φίλη ήμουν, αλλά διέφερα από τους άλλους... ανατομικά (τουλάχιστον)! Γνωριζόμασταν ήδη τόσα χρόνια, από το πρώτο καιρό στο πανεπιστήμιο, κι όμως, δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που έγινε ο καλύτερος μου φίλος. Όσοι μας έβλεπαν, αμέσως σκέφτονταν πόσο παράξενο είναι να μην ήμαστε ζευγάρι. Μου το εκμυστηρεύονταν αργότερα... Πάντως κανείς δεν είχε τέτοιες βλέψεις για τον άλλο...απλά να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα.
Η Παρασκευή ήρθε και μαζί της και η έξοδος μας. Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω πως περνούσε η ώρα τόσο γρήγορα όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο ή ήμασταν μαζί.
- Κυριακή πρωί, δε σου το πα; Θα φτάσουμε Ρώμη μεσημέρι!!!
- Να δω πως θα συνεννοηθείτε εκεί πέρα, που δε μιλάνε αγγλικά...
- Σιγά μωρέ...με νοήματα...Εσύ τι θα κάνεις;
- Ό,τι ξέρεις, θα τη βγάλω στα βραχάκια, στη πλατεία Αλεξάνδρας και στο μπαλκόνι...
Έτσι κι έγινε... οι μέρες περνούσαν κι εγώ συναντούσα καθημερινά τη φρεσκοχωρισμένη Θεώνη και το Γιάννη και είτε καθόμασταν στο μπαλκόνι, είτε κάναμε φεγγαροθεραπεία στην (ίσως) πιο βρώμικη παραλία της Αττικής... Οι Blue Oyster Cult έσωζαν την κατάσταση...
Παράλληλα, ο Φοίβος έκανε βόλτες γύρω απ' το Κολοσσαίο, παρατηρούσε την τεχνοτροπία που προτιμήθηκε για την κατασκευή των δρόμων, γευόταν ωραιότατα παγωτάκια και μιλούσε ελάχιστα στο τηλέφωνο, γιατί η χρέωση και για τους δύο ήταν παράλογα υψηλή... Αυτό ακόμα και σήμερα, δε μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνουν οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών...
Έφτασε η μέρα που περίμενα: ο Φοίβος γύριζε από Ρώμη. Πράγμα που σήμαινε πως "αύριο θα τον δω, ό,τι και να γίνει!!!” έλεγα εγώ...
Το τηλέφωνο άρχισε να καλεί...πρώτη αναπάντητη... “καλά, θα ξαναπάρω... μετά την δέκατη πέμπτη φορά ανησυχούμε για αυτό το παιδί.” Εντάξει, δε φτάσαμε εκεί, σήκωσε το τηλέφωνο λίγο νωρίτερα!!!
- Καλώς ήρθες... Πως πέρασες; Που είσαι και πότε θα σε δω;
- Έλα ρε... Σιγά. Πάρε ανάσα! Γαμάτα ήταν... Είμαι με τη μάνα μου στη γιαγιά μου... και δε ξέρω, γιατί μεθάυριο ξαναφεύγω.
Παύση....
- Που πας, πάλι;
- Είπαμε να πάμε Κέρκυρα, στο εξοχικό του Στέφανου και πρέπει να πλύνω τα ρούχα μου... Τι κάνεις εσύ;
- Έεεε... τα ίδια προφανώς... δε πήγα πουθενά...
Οι μέρες που έρχονταν δεν ήταν και πολύ διαφορετικές...απλά μιλούσαμε λίγο παραπάνω στο τηλέφωνο! Για να μην ακούγομαι ότι παραπονιέμαι... μια χαρά πέρασα στον εξωτικό Πειραιά... απλά μου έλειπε ο φίλος μου...
Στο μεταξύ ήταν ήδη μέσα Αυγούστου... ψυχή δεν υπήρχε το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας ή στους δρόμους... η ωραιότερη εποχή να επισκεφθεί κανείς αυτή την πόλη. Με τη Θεώνη αποφασίσαμε να μην ενισχύουμε οικονομικά μόνο τα σούπερ μάρκετ γιια τηις αγορές μας μεγάλων ποσοτήτων μπύρας, αλλά να επεκταθούμε και στις καφετέριες των Εξαρχείων, που για ακόμα ένα καλοκαίρι περιμέναν κανέναν μη αδειούχο ή απλά μη οικονομικά εύρωστο, που έχει ξεμείνει!
Κάθε φορά που βγαίναμε απ' τον ηλεκτρικό ψάχναμε μήπως δούμε κάποιον γνωστό, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος -παιδι των Εξαρχείων- που σέβεται τον εαυτό του! Εγώ, που δεν ήξερα πότε επιστρέφει ο Φοίβος (ούτε εκείνος ήξερε και δε μιλούσαμε και κάθε μέρα, πλέον), κοιτούσα, μη τυχόν και έχει επιστρέψει και δε μου το 'χε πει και να 'χω και την άλλη συνεχώς να με ρωτάει...
Ήταν μια χρονιά υπερπληθυσμού των αηδιαστικών αυτών εντόμων, που συχνάζουν στις πόλεις... Αυτά μωρέ... με τα φτερά και τις κεραίες...μπλιαχ... Έτσι, αφού σε κάθε βήμα προσπαθούσαμε να τα αποφεύγουμε... αρχίσαμε να τους βγάζουμε και τραγουδάκι... να το κάνουμε λίγο πιο ευχάριστα, βρε παιδί μου...
Ένα τέτοιο βράδυ, στη πλατεία Κοράη, βαδίζοντας προς το λεωφορείο (γραμμή Σύνταγμα – Πειραιάς εικοσιτετράωρη) η έμπνευση επισκέφτηκε τη Θεώνη... να κυκλοφορούμε λέει με μια κάμερα και να καταγράφουμε τις μέρες μας, όσο εγώ περιμένω το Φοίβο να γυρίσει απ' τις διακοπές του....
- Τι λες, ρε Θεώνη;
- Γιατί;
- Δεν έχω κάμερα!
- Εε, καλά...θα πάρω του πατέρα μου... θα είναι ντοκιμαντέρ για τις κατσαρίδες στη Σταδίου και για την επιστροφή του άλλου! Που είναι; Ακόμα Κέρκυρα;
- Όχι, τώρα πήγε Λουτράκι. Με την ίδια παρέα!
- Τι στο διάολο... ούτε ο Χατζηγιάννης δε κάνει τέτοια περιοδεία...
- Δεν απαντώ...
Ήρθε...ο Αύγουστος έχει τελειώσει. Δε ξέρω γιατί, αλλά ακόμα δεν τον έχω δει!!! τουλάχιστον όχι όπως πριν... Βρήκα δουλειά, πήρα πτυχίο, έκανα μεταπτυχιακό, πέρασα και σε άλλη σχολή... μετακόμισα στην Κρήτη κι ο Φοίβος κάνει ακόμα διακοπές. Μόνο που τώρα πια δε μιλάμε καθόλου στο τηλέφωνο...ούτε κι από κοντά...
Μάλλον το γεγονός ότι έμεινα στην Αθήνα με έστειλε λίγο πιο πέρα, αρκετά γρήγορα! Το ντοκιμαντέρ δε γυρίστηκε τελικά... Πρώτον, ήταν πολύ αηδιαστικό το θέμα. Δεύτερον, ο κύριος Γιώργος δεν έδινε ούτε με σφαίρες τη κάμερά του. Τρίτον, προς το τέλος Αυγούστου η Θεώνη βρήκε τον αντικαταστάτη του άντρα της ζωής της: τον άντρα της ζωής της! Αυτό για κάποιους ανθρώπους είναι βραβείο νόμπελ!!!
Δε βαριέσαι...
Η ζωή στην Αθήνα... είσαι κάτι μεταξύ Angelina Jolie και Halle Berry! Πρωταγωνίστρια του Χόλυγουντ... “Δε μπορεί...τώρα θα μου πουν: “οκ,τέλος για σήμερα...ξεκουράσου κι αύριο πάλι”.
Το λεωφορείο για Πειραιά... μαγεία!Αν καταφέρεις να χωρέσεις, εύχεσαι να στεκόσουν ακόμα στη στάση, στους 45oC. Η μυρωδιά αυτή την εποχή είναι κάτι μεταξύ ιδρώτα, υπερβολικής κολώνιας, ποτισμένου δυσωδίας air-condition και αν είσαι τυχερός κάποιος θα κρατά και το μεσημεριανό του ή θα το έχει μόλις φάει. Και πάντα πρέπει να περιέχει τζατζικάκι...να γλιστράει... Υπάρχουν, όμως, μέρες που η ενόχληση των αισθητηρίων οργάνων σου είναι το τελευταίο που σε ανησυχεί...
Έτσι κι εκείνη τη μέρα, εκείνη την ώρα. Ο Φοιβάκος... μόλις είχαμε κλείσει το τηλέφωνο και κανονίζαμε να βρεθούμε πριν πάει διακοπές με τους φίλους του... βέβαια, κι εγώ φίλη ήμουν, αλλά διέφερα από τους άλλους... ανατομικά (τουλάχιστον)! Γνωριζόμασταν ήδη τόσα χρόνια, από το πρώτο καιρό στο πανεπιστήμιο, κι όμως, δεν είχε περάσει πολύς καιρός από τότε που έγινε ο καλύτερος μου φίλος. Όσοι μας έβλεπαν, αμέσως σκέφτονταν πόσο παράξενο είναι να μην ήμαστε ζευγάρι. Μου το εκμυστηρεύονταν αργότερα... Πάντως κανείς δεν είχε τέτοιες βλέψεις για τον άλλο...απλά να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα.
Η Παρασκευή ήρθε και μαζί της και η έξοδος μας. Ποτέ δε μπόρεσα να καταλάβω πως περνούσε η ώρα τόσο γρήγορα όταν μιλούσαμε στο τηλέφωνο ή ήμασταν μαζί.
- Κυριακή πρωί, δε σου το πα; Θα φτάσουμε Ρώμη μεσημέρι!!!
- Να δω πως θα συνεννοηθείτε εκεί πέρα, που δε μιλάνε αγγλικά...
- Σιγά μωρέ...με νοήματα...Εσύ τι θα κάνεις;
- Ό,τι ξέρεις, θα τη βγάλω στα βραχάκια, στη πλατεία Αλεξάνδρας και στο μπαλκόνι...
Έτσι κι έγινε... οι μέρες περνούσαν κι εγώ συναντούσα καθημερινά τη φρεσκοχωρισμένη Θεώνη και το Γιάννη και είτε καθόμασταν στο μπαλκόνι, είτε κάναμε φεγγαροθεραπεία στην (ίσως) πιο βρώμικη παραλία της Αττικής... Οι Blue Oyster Cult έσωζαν την κατάσταση...
Παράλληλα, ο Φοίβος έκανε βόλτες γύρω απ' το Κολοσσαίο, παρατηρούσε την τεχνοτροπία που προτιμήθηκε για την κατασκευή των δρόμων, γευόταν ωραιότατα παγωτάκια και μιλούσε ελάχιστα στο τηλέφωνο, γιατί η χρέωση και για τους δύο ήταν παράλογα υψηλή... Αυτό ακόμα και σήμερα, δε μπορώ να καταλάβω γιατί το κάνουν οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών...
Έφτασε η μέρα που περίμενα: ο Φοίβος γύριζε από Ρώμη. Πράγμα που σήμαινε πως "αύριο θα τον δω, ό,τι και να γίνει!!!” έλεγα εγώ...
Το τηλέφωνο άρχισε να καλεί...πρώτη αναπάντητη... “καλά, θα ξαναπάρω... μετά την δέκατη πέμπτη φορά ανησυχούμε για αυτό το παιδί.” Εντάξει, δε φτάσαμε εκεί, σήκωσε το τηλέφωνο λίγο νωρίτερα!!!
- Καλώς ήρθες... Πως πέρασες; Που είσαι και πότε θα σε δω;
- Έλα ρε... Σιγά. Πάρε ανάσα! Γαμάτα ήταν... Είμαι με τη μάνα μου στη γιαγιά μου... και δε ξέρω, γιατί μεθάυριο ξαναφεύγω.
Παύση....
- Που πας, πάλι;
- Είπαμε να πάμε Κέρκυρα, στο εξοχικό του Στέφανου και πρέπει να πλύνω τα ρούχα μου... Τι κάνεις εσύ;
- Έεεε... τα ίδια προφανώς... δε πήγα πουθενά...
Οι μέρες που έρχονταν δεν ήταν και πολύ διαφορετικές...απλά μιλούσαμε λίγο παραπάνω στο τηλέφωνο! Για να μην ακούγομαι ότι παραπονιέμαι... μια χαρά πέρασα στον εξωτικό Πειραιά... απλά μου έλειπε ο φίλος μου...
Στο μεταξύ ήταν ήδη μέσα Αυγούστου... ψυχή δεν υπήρχε το βράδυ στο κέντρο της Αθήνας ή στους δρόμους... η ωραιότερη εποχή να επισκεφθεί κανείς αυτή την πόλη. Με τη Θεώνη αποφασίσαμε να μην ενισχύουμε οικονομικά μόνο τα σούπερ μάρκετ γιια τηις αγορές μας μεγάλων ποσοτήτων μπύρας, αλλά να επεκταθούμε και στις καφετέριες των Εξαρχείων, που για ακόμα ένα καλοκαίρι περιμέναν κανέναν μη αδειούχο ή απλά μη οικονομικά εύρωστο, που έχει ξεμείνει!
Κάθε φορά που βγαίναμε απ' τον ηλεκτρικό ψάχναμε μήπως δούμε κάποιον γνωστό, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος -παιδι των Εξαρχείων- που σέβεται τον εαυτό του! Εγώ, που δεν ήξερα πότε επιστρέφει ο Φοίβος (ούτε εκείνος ήξερε και δε μιλούσαμε και κάθε μέρα, πλέον), κοιτούσα, μη τυχόν και έχει επιστρέψει και δε μου το 'χε πει και να 'χω και την άλλη συνεχώς να με ρωτάει...
Ήταν μια χρονιά υπερπληθυσμού των αηδιαστικών αυτών εντόμων, που συχνάζουν στις πόλεις... Αυτά μωρέ... με τα φτερά και τις κεραίες...μπλιαχ... Έτσι, αφού σε κάθε βήμα προσπαθούσαμε να τα αποφεύγουμε... αρχίσαμε να τους βγάζουμε και τραγουδάκι... να το κάνουμε λίγο πιο ευχάριστα, βρε παιδί μου...
Ένα τέτοιο βράδυ, στη πλατεία Κοράη, βαδίζοντας προς το λεωφορείο (γραμμή Σύνταγμα – Πειραιάς εικοσιτετράωρη) η έμπνευση επισκέφτηκε τη Θεώνη... να κυκλοφορούμε λέει με μια κάμερα και να καταγράφουμε τις μέρες μας, όσο εγώ περιμένω το Φοίβο να γυρίσει απ' τις διακοπές του....
- Τι λες, ρε Θεώνη;
- Γιατί;
- Δεν έχω κάμερα!
- Εε, καλά...θα πάρω του πατέρα μου... θα είναι ντοκιμαντέρ για τις κατσαρίδες στη Σταδίου και για την επιστροφή του άλλου! Που είναι; Ακόμα Κέρκυρα;
- Όχι, τώρα πήγε Λουτράκι. Με την ίδια παρέα!
- Τι στο διάολο... ούτε ο Χατζηγιάννης δε κάνει τέτοια περιοδεία...
- Δεν απαντώ...
Ήρθε...ο Αύγουστος έχει τελειώσει. Δε ξέρω γιατί, αλλά ακόμα δεν τον έχω δει!!! τουλάχιστον όχι όπως πριν... Βρήκα δουλειά, πήρα πτυχίο, έκανα μεταπτυχιακό, πέρασα και σε άλλη σχολή... μετακόμισα στην Κρήτη κι ο Φοίβος κάνει ακόμα διακοπές. Μόνο που τώρα πια δε μιλάμε καθόλου στο τηλέφωνο...ούτε κι από κοντά...
Μάλλον το γεγονός ότι έμεινα στην Αθήνα με έστειλε λίγο πιο πέρα, αρκετά γρήγορα! Το ντοκιμαντέρ δε γυρίστηκε τελικά... Πρώτον, ήταν πολύ αηδιαστικό το θέμα. Δεύτερον, ο κύριος Γιώργος δεν έδινε ούτε με σφαίρες τη κάμερά του. Τρίτον, προς το τέλος Αυγούστου η Θεώνη βρήκε τον αντικαταστάτη του άντρα της ζωής της: τον άντρα της ζωής της! Αυτό για κάποιους ανθρώπους είναι βραβείο νόμπελ!!!
Δε βαριέσαι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου