Αυτοάμυνα

            Όταν άνοιξα τα μάτια μου, ήξερα πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Το ένιωθα. Το μύριζα στον κρύο αέρα. Η όρασή μου ήταν δύσκολη, σχεδόν ανύπαρκτη. Το μοναδικό φως έμπαινε από τη σχισμή του παραθύρου. Ελάχιστο, ήταν αρκετό για να μου θυμίσει πόσο εξαρτημένη είμαι από την όρασή μου, όσο κι αν έχει μειωθεί με τα χρόνια.
Ο ήχος ξανακούστηκε. Ήταν ίδιος με αυτόν που με ξύπνησε; Ένας γδούπος, που δεν έμοιαζε να με πλησιάζει απειλητικά, παρά περίμενε να τον πλησιάσω εγώ. Δεν ξέρω από ποιο σημείο του σπιτιού ήρθε. Μπορεί από την κουζίνα ή το μπάνιο. Μπορεί και από το μικρό δωμάτιο.
           Το σώμα μου είχε μουδιάσει. Ήταν αδύνατο να σηκωθώ. Η ανησυχία με είχε κυριέψει. Είχε έρθει. Όπως μου το είχε πει "Θα έρθω όταν δεν με περιμένεις". Περίμενα το τέλος. Τον μισούσα. Όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Έπρεπε, όμως να αντιδράσω. Έτσι είχα μάθει πως πρέπει να κάνω σε τέτοιες καταστάσεις.
         
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και έβαλα μια ρόμπα να με προστατεύσει απ’ την παγωνιά. -πάντα σβήνω τη θέρμανση το βράδυ, να μην καίει άδικα-. Άναψα το φως και έψαξα στην ντουλάπα κάποιο αντικείμενο που μπορούσα να θεωρήσω επικίνδυνο. Τελικά θυμήθηκα πως είχα το όπλο του συγχωρεμένου του άντρα μου στο συρτάρι μου. Το κράτησα σφιχτά και τον περίμενα να έρθει σε εμένα. Θα είχε δει το φως. Πόσο θα περίμενε; Ο ήχος ξανακούστηκε.
            Το επόμενο που θυμάμαι είναι να στέκομαι πάνω από ένα γυναικείο σώμα που αιμορραγούσε. Ήταν η αδελφή μου. Η μικρή μου η αδελφή, η Ελένη. Μάλλον είχε έρθει να με φροντίσει που είμαι άρρωστη. Προσπάθησα να τη συνεφέρω, ναι. Όμως δεν κατάφερα τίποτα.
            Όχι, δεν υπήρχε κανένας λόγος, δεν είχα κανένα κίνητρο να τη σκοτώσω. Ό,τι είχε γίνει με τον άντρα μου ανήκε στο πολύ μακρινό παρελθόν. Ο άντρας μου έχει πεθάνει 13 χρόνια τώρα. Ήμασταν παιδιά τότε. Γιατί να της κάνω κάτι τέτοιο;
            Είμαι αθώα. Ήμουν σε αυτοάμυνα. Σας το ορκίζομαι, κύριε Πρόεδρε.