Η αλυσίδα

   Άναψε το φως του δωματίου. Οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με ένα απαλό ροζ χρώμα και κάθε τόσο έβλεπες μικρά καδράκια με ροζ κορνίζες, που αναπαριστούσαν ήρωες καρτούν. Στα δεξιά τα έπιπλα, στα αριστερά μια μεγάλη μπαλκονόπορτα, που άνοιγε σε ένα μικρό μπαλκόνι με χαμηλά κάγκελα. Το παιδικό κρεβατάκι στον απέναντι τοίχο. Έκλεισε αθόρυβα την πόρτα πίσω του. Πλησίασε και στάθηκε. Η αναπνοή του ήταν βαριά και γρήγορη.

     Το τετράχρονο κοριτσάκι άνοιξε τα μάτια του και τον παρατήρησε. Φορούσε το κοστούμι του. Μόλις είχε γυρίσει από τη δουλειά. Τα γκρίζα στους κροτάφους μαλλιά του ήταν υγρά απ' τον ιδρώτα, παρόλο που η θερμοκρασία έξω ήταν κοντά στους δέκα βαθμούς. Με ένα χαρτομάντηλο προσπαθούσε να σκουπίσει το μέτωπό του. Η μικρή αψηφώντας το φόβο που της προκαλούσε η βοή του δυνατού ανέμου έξω απ' το σπίτι, έπεσε στη αγκαλιά του. Ήρθε ο μπαμπάς της, που είχε να τον δει τόσες μέρες. Καθώς την είχε στην αγκαλιά του και χάιδευε απαλά το μικρό της κεφαλάκι, είδε στο λαιμό της μια λεπτεπίλεπτη ασημένια αλυσίδα, που της την είχε κάνει δώρο όταν γεννήθηκε.
     Έξω από το δωμάτιο, ακούστηκε φασαρία. Επιθετικές αντρικές φωνές. Το παιδί έσφιξε τα χεράκια του γύρω απ' το λαιμό του και κοίταξε την πόρτα. “Μπαμπά, κάποιος είναι στο σπίτι.” του είπε με σχεδόν σπασμένη φωνή, με την χαμηλότερη ένταση που μπορούσαν να παράγουν οι φωνητικές της χορδές. Πριν προλάβει να απαντήσει η πόρτα άνοιξε με ένα δυνατό γδούπο. Το κοριτσάκιάρχισε να φωνάζει στην αγκαλιά του πατέρα της, που προσπαθούσε να την προστατεύσει με το σώμα του.
     Πέντε πυροβολισμοί και ένας σύντομος εκκωφαντικός κρότος σπασμένου γυαλιού ακούστηκαν απ' το διαμέρισμα του τρίτου ορόφου. Απ' το χέρι του, που τώρα κρεμόταν μετέωρο πάνω απ' την οροφή του αυτοκινήτου, γλίστρησε η σπασμένη λεπτή αλυσίδα.