Η κεντρική πλατεία

     Κεντρική πλατεία. Νεαρά αγόρια, ψηλά, αδύνατα, θρεμμένα, με μούσια και χωρίς, με μακριά μαλλιά ή όχι. Νεαρές κοπέλες με λυμένα μαλλιά, με κότσους, ατημέλητες, περιποιημένες. Όλοι με εφημερίδες να ξεπροβάλλουν απ’ τις τσέπες ή τις τσάντες τους. Κρατούν τσιγάρα, κρατούν σημαίες και πανό. Περαστικοί σταματούν για λίγο και αναρωτιούνται τι τους έφερε εδώ. Συνεχίζουν. Απ’ τα μεγάφωνα ακούγονται τραγούδια μιας άλλης εποχής, πάντα επίκαιρα, ο λόγος κάποιου από τους ίδιους. Σε λίγο θα ακουστούν κι άλλα συνθήματα. Μιλούν για ανάγκες και φωνάζουν για τη διέξοδο. Έχουν όνειρα, που οι φοβισμένοι χλευάζουν.
     
Κεντρική πλατεία. Στις γωνίες κάποιοι στέκονται φανερά με τις στολές και την εξάρτησή τους, άλλοι προσποιούνται τους φιλήσυχους πολίτες, που απολαμβάνουν τον απογευματινό καφέ τους. Ακούν. Παρακολουθούν. Περιμένουν την εντολή. Εκείνος στέκεται μαζί τους απέναντι απ’ τη συνείδησή του. Τους ζηλεύει. Μπροστά του καταδικάζουν το σύστημα που υπηρετεί, αυτό που του έδωσε ένα γκλοπ και μια ασπίδα με αντάλλαγμα την ελευθερία σκέψης, και αυτός περιμένει την εντολή από κάποιον που κάθεται σε ένα γραφείο καπνίζοντας πούρα. Μπορεί να υπακούσει την εντολή; Μπορεί να πνίξει τη συγκέντρωση αυτών που αγωνίζονται και για τον ίδιο;
      Που θα τον βρει το επόμενο πρωί; Προδότης. Λακές. Σε διαθεσιμότητα. Η εντόλη δεν άργησε να έρθει και εκείνος έμεινε ακίνητος. Έστεκε και κοίταζε. Έκρινε και δάκρυζε. Έχασε συναδέλφους, γιατί δεν αντέδρασε... του είπαν. Έχασε το μισθό του, γιατί δεν αντέδρασε... του είπαν. Θα χάσει το μέλλον του, γιατί δεν αντέδρασε... του είπαν. Είχαν δίκιο, μα η αντίδραση του έπρεπε να είχε έρθει νωρίτερα και από την άλλη πλευρά της πλατείας.