Κοινωνικές συμβάσεις

Περίμενε κάποια ώρα, μέχρι να σκοτεινιάσει τελείως. Πλησίασε προσεκτικά. Δεν ήθελε να τον δει κανένας εκεί. Είχε σκύψει το κεφάλι του μέσα στο γιακά του παλτού του. Ευτυχώς η είσοδος του κτιρίου δεν βρισκόταν σε κεντρικό σημείο και δεν υπήρχαν περαστικοί.
Ένα δρόμο μετά ήταν η κεντρική λεωφόρος. Τα κορναρίσματα, ο ήχος του πλήθους των οχημάτων τον έκαναν να σκεφτεί τη γυναίκα του. Τι θα σκεφτόταν αν το μάθαινε;
Ποια θα ήταν η αντίδρασή της; Αν το έλεγε σε κάποιον; Δεν αντέχει καν στη σκέψη των περιπαιχτικών γεμάτων περιφρόνηση σχολίων των φίλων. Απ’ την άλλη, μπορεί και εκείνη να ντρεπόταν τόσο ώστε να μη το πει σε κανέναν.
Έφτασε ως εδώ από απελπισία. Χρειαζόταν βοήθεια και κανείς δεν είχε ενδιαφερθεί μέχρι τώρα να τον ακούσει, να τον βοηθήσει. Πως θα μπορούσε να τα καταφέρει μόνος του; Παρατηρούσε την ταμπέλα: «Παναγιώτα Δασκαλάκη Ψυχολόγος».
Γέμισε τα πνευμόνια του με μολυσμένο αέρα και έκανε ένα βήμα μπροστά, προσπαθώντας να αδιαφορήσει για τους άλλους. Ήθελε να βοηθήσει τον εαυτό του.